خلاصه درس :

رهبر انقلاب اسلامی بارها تأکید کرده‌اند که جمهوری اسلامی ایران در مسیر تحقق تمدن نوین اسلامی گام برمی‌دارد و یکی از ارکان اساسی این تمدن، تحقق هم‌زمانِ عدالت و پیشرفت است. دهه‌ی چهارم انقلاب اسلامی با عنوان «دهه‌ی عدالت و پیشرفت» شناخته می‌شود، دهه‌ای که می‌تواند به‌معنای واقعی کلمه، عرصه‌ی بروز کارآمدی نظام اسلامی باشد.

پیشرفت در گفتمان اسلامی فراتر از رشد اقتصادی یا توسعه‌ی زیرساختی است؛ بلکه معنای واقعی آن، کارآمدی یک نظام در پاسخ‌گویی به نیازهای جامعه، حفظ عدالت، و جلوگیری از بروز تبعیض و فساد است. جمهوری اسلامی باید توانایی خود را در ارائه‌ی مدل‌هایی پیشرفته، کارآمد و عادلانه به اثبات برساند.

در این مسیر، برخی مدل‌های توسعه‌ای غربی پیشنهاد می‌دهند که برای تحقق پیشرفت باید از آن‌ها پیروی کرد. اما تجربه‌ی جهانی نشان می‌دهد که این مدل‌ها در عمل موفق نبوده‌اند. نمونه‌ای از این ناکامی‌ها را می‌توان در «سند توسعه‌ی هزاره» مشاهده کرد که در سال ۲۰۰۰ به تصویب رسید، اما پس از چند سال به شکست اهداف آن اذعان شد.

سؤال اصلی این است که چرا باید الگویی که از سوی قدرت‌های جهانی تدوین شده، برای همه ملت‌ها نسخه بپیچد؟ جمهوری اسلامی ایران با تکیه بر مبانی اسلامی و قرآن کریم، نیازی به پیروی از این اسناد ندارد. ما باید الگویی بومی و متناسب با ارزش‌های اسلامی و تاریخ خود ارائه دهیم که هم پیشرفت را محقق کند و هم عدالت را در جامعه برقرار سازد.

❓ پیشرفت یا توسعه؟
❓ ویژگی‌های عنصر پیشرفت در گفتمان انقلاب چیست؟
❓ امام محله چه نقشی در این فرآیند دارد؟
❓ ظرفیت بنیاد علوی در تحقق این الگو چیست؟
❓ چرا امام را راهبر می‌دانیم نه صرفاً مدیر؟

در این درس با مفهوم پیشرفت در سطح محله، ویژگی‌های آن در گفتمان انقلاب اسلامی، و نقش محوری امام محله در این فرایند آشنا می‌شویم.