خلاصه درس :

سیستم دیوانسالاری متمرکز با چالشهای جدی مانند تمرکزگرایی افراطی، تراکم مراجعات، نبود دسترسی عادلانه به خدمات در مناطق دورافتاده، و عدم مشارکت فعال مردم روبه روست؛ جایی که کارمندان در چرخهٔ وظایف روتین گرفتارند و مردم مجبور به صرف زمان و انرژی زیاد برای تعامل با ساختاری خشک و غیرمنعطف میشوند. راه حل پیشنهادی، بازطراحی سیستم بر اساس «مدل مکان پایه» است که با الهام از تمدن اسلامی، خدمات را به جای سلسله مراتب اداری متمرکز، در سطح محلات توزیع میکند. مثلاً یک مؤسسهٔ قرآنی محلی با اطلاع رسانی و آموزش در همان محل، بدون نیاز به مراجعه به مراکز بزرگ، مشارکت ۵۰ نفر از ساکنان را در یک شهر ۳۰ هزار نفری جلب می کند. این رویکرد دسترسی به خدمات را ساده تر کرده، هزینه ها را کاهش می دهد و ارتباط مستقیم تری بین مردم و سیستم خدمات رسان ایجاد می نماید.

علاوه برآن، این مدل شفافیت را تقویت می کند، و فساد اداری را مهار می نماید. وقتی خدمات بر اساس جغرافیا و نیازهای واقعی محله ها ساماندهی شود – چه در حوزۀ آموزش، سلامت، امنیت یا فرهنگ – هماهنگی بین خدمت دهنده و خدمت گیرنده بهبود می یابد، منابع بهینه تخصیص داده می شود، و جامعه به سمت «تربیت جامع» پیش می رود؛ تربیتی که تنها با درهم تنیدن خدمات مختلف در بافت محلی و پاسخگویی به نیازهای چندبعدی مردم محقق می شود.

خب حالا در محله چه باید کرد؟

محور ما در محله کجا باید باشد؟

مدیریت این محله با چه کسی خواهد بود؟

در این درس با شیوه اجرایی و فواید و مزایای این طرح مکان پایه یا محله محور بیشتر آشنا خواهید شد.